Rob van den Broeck

Ik heb Rob in mijn conservatorium-tijd zo rond 1984 leren kennen als een open en enthousiast mens en docent. Ik mocht met hem spelen in zijn leslokaal wanneer er een leerling van hem niet kwam opdagen, of zelfs na zijn lessen spraken we af. Rob wilde eigenlijk altijd spelen en probeerde je via zijn spel van alles bij te brengen. Ook stond hij altijd klaar om dingen uit te leggen of iets te laten horen. We werden goede vrienden. Onze kennismaking daar resulteerde in een tientallen jarenlange samenwerking en een grote invloed van hem op mijn muzikale en persoonlijke ontwikkeling. Tevens stonden wij eens uitgebreid in de schijnwerpers toen we samen de Wessel Ilckenprijs wonnen in 1996. Verder heb ik via Rob mensen als Tony Levin en Charlie Mariano en vele anderen mogen leren kennen, afgezien van alle oneindige platen die hij me liet horen. Rob was ook een zeer alert persoon, altijd sociaal aanwezig, een erg zachtmoedig doch scherp karakter, makkelijk toegankelijk, openhartig, recht door zee, gek, grappig en erg fanatiek vooral, altijd bezig, genietend van zijn vrijheid, onafhankelijkheid en gaven. Hij koesterde het kind in zijn mannenlijf. Al die aspecten van liefde tot gekte kwamen ook in zijn muziek tot uiting. Hij was een levensgenieter, van heftige vrije improvisaties tot oersterke passionele ballads, altijd de medemuzikanten opzoekend, muziek schrijvend die bij hun paste. Enorm vol spanning als een soort moderne blues artiest eigenlijk. Interactie, daar kon Rob niet zonder, een echt gezelschap’s mens. Op oa zijn cd-hoesjes kwamen dan zijn eigen prachtige schilderijen. Ook vol contrasten, harmonie en accenten. En hij had nog veel meer hobby’s. Rob was een pionier in de geschiedenis van de Nederlandse jazz en speelde nog met mensen als Dexter Gordon, Ben Webster en Louis Hayes. Ik en vele anderen generatiegenoten hebben zo erg veel aan hem te danken, talloze keren zo fijn gespeeld, zulke mooie herinneringen. Altijd toewijding overgave en plezier, jaah, Rob, bedankt, ik hou van je. Mis je heel erg, wij waren muzikaal altijd 1, zal je nooit meer vergeten, je bent in mij en mijn muziek verweven, ik houd je er dankbaar in levend.

Anekdotes ken ik ook ja, zoals die van een leerling ooit, ik weet niet meer wie: Ze gingen op les aan de slag met een blues-schema. Dat werd door Rob helemaal verbouwd tot totaal wat anders. Vervolgens komt die leerling een week later weer enthousiast terug (en Rob was wel eens verstrooid..) waarop hij zich weer vol toewijding op dat schema wierp en na een uurtje verbaasd zei; “Verrek, het is gewoon een bluesje!”.

Die verstrooidheid had soms wat ernstiger gevolgen, zo reed hij een keer ergens in de 70er jaren in een 2CV met Fender Rhodes en zware versterker naar Karlsruhe voor een optreden. Een gigantische trip vanuit Baarn met de achterkant van die auto zowat op de grond. Toen hij daar uiteindelijk aankwam bleek dat hij een week te vroeg was, waarop Rob beduusd in zijn agenda keek en even later daar vrolijk wat ging eten en vervolgens weer huiswaarts keerde. Ook typisch Rob.

Wiro Mahieu

Ps, nog een paar anekdotes over Rob van collega Robert Vermeulen:

Hij zag bij toelatingsexamens altijd nog wel een lichtpuntje bij leerlingen die verder door de commissie totaal afgeschreven werden, hij zei dan’ ja, toch hoor ik er wel iets goeds in’ met een vriendelijke lach erbij als verontschuldiging voor de tegendraadsheid van die opmerking. Ik heb nooit kunnen achterhalen of dat een soort opportunisme was om maar genoeg studenten binnen te halen of dat Rob werkelijk overal iets in zag.

Op een docentenvergadering olv Thom Koldenhof is er al 2 uur gesproken over allerlei beleidsmatige zaken, iedereen is moe en er komt een rondvraag. Die wordt door Rob aangegrepen om de kwaliteit van de rode wijn in de kantine aan de orde te stellen, en hij laat zich ook niet zomaar afleiden; het is een erg belangrijk punt volgens Rob! Thom weet zich duidelijk geen raad met dit soort punten en zegt iets vaags zoals ‘daar ga ik niet over’.

Litte one (van de CD ‘Departures’)
www.robvandenbroeck.com